Niet lang geleden, op een vrijdagmiddag, kreeg ik telefoon van een mobiel nummer tijdens een fotoshoot. Ik heb de oproep gemist. Een uurtje later heb ik teruggebeld en kreeg ik een lichtelijk verbaasde, maar enthousiaste man aan de telefoon. “Fijn dat je terugbelt!” zei hij vanuit zijn auto “Ik zoek eigenlijk een fotograaf die vanavond rond 20:30 in Duisburg foto’s kan komen maken”.

Pfoe, Duisburg, dat is best een stuk rijden vanaf Mariahout. En vanwaar die haast? vroeg ik hem.

“Nou, ik ben een weekendje weg met mijn vriendin en heb als verrassing een fotoshoot geboekt. Echter, mijn fotograaf is ziek en kan niet komen!” Nou begrijp ik dat een fotoshoot erg leuk is, maar dit klonk wel erg dringend. “Is er soms een bijzondere reden voor de shoot, is er iets te vieren?” vroeg ik.

Met zijn vriendin op de achtergrond kreeg ik geen duidelijk antwoord. Het was balen dat de fotograaf ziek was want hij had zich er op verheugd was het antwoord. Plots hoorde ik een portier dichtslaan en “ik stap nu snel even uit de auto, mijn vriendin hoort me nu niet, maar ik wil haar graag ten huwelijk vragen”.

Aha! De reden van de haast en nog een goede reden ook! Wat een goed idee voor een aanzoek!

“Ik zal eens aan mijn vrouw vragen wat ik voor je kan betekenen” zei ik hem. Dus ik heb direct Lieke gebeld, uitgelegd wat er aan de hand was en totaal niet nagedacht over de eigenlijke planning van de dag. “We krijgen vanavond bezoek” zei ze “dat weet je toch; kraamvisite”.

Ohja, zonder in mijn agenda te kijken kan ik niets afspreken, dat was ik in mijn enthousiasme even vergeten. Een superleuk en spontaan weekendje weg past niet zomaar in mijn planning.

Helaas, slechts nieuws voor de man aan de andere kant van de lijn. “Zijn er geen andere fotografen in de buurt die misschien in kunnen vallen?” vroeg ik.
Eerlijk is eerlijk; ik fotografeer graag, maar aan fotografen is er geen gebrek, dus hoe moeilijk kan het zijn om een fotograaf te vinden? Er zal er vast wel een zitten tussen Duisburg en Mariahout.

“Jij bent de eerste die terugbelt” zei hij teleurgesteld “Kan het anders misschien morgen?”

De eerste die terugbelt? Nou ja! Meteen een les geleerd! Al-tijd terugbellen! “Ik zal eens overleggen met mijn vrouw” zei ik “We hebben morgen volgens mij een afspraak maar ik zal eens kijken wat ik kan doen”.

Ik was ondertussen zo goed als thuis, dus de eerste vraag die ik stelde toen ik de deur open deed was natuurlijk of ik de volgende ochtend tijd kon krijgen om op en neer de Duitse grens over te gaan. Lieke herinnerde me aan een afspraak om bij vrienden langs te gaan, maar die kon wel verzet worden naar de middag. Dat werd geregeld, en dus kon ik het goede nieuws sturen!

“Hoi, goed nieuws! Ik heb mijn vrouw weten te overtuigen om een afspraak te verzetten dus kan ik er morgenvroeg zijn!”

Al snel kreeg ik wat meer gegevens, een adres en spraken we om 10:00 af. Spannend natuurlijk!

De volgende ochtend in de auto besefte ik me dat ik geen contract, geen aanbetaling én geen adresgegevens van ze had gevraagd. Dat is stom denk ik, terwijl ik mijzelf voor mijn kop sla. Ik ben veel te goed van vertrouwen. Les twee: rij geen 200 kilometer op en neer zonder zekerheden.

Gelukkig zag ik op de afgesproken plek een goed gekleed koppel staan, wachtend op een fotograaf. “Een superleuke verrassing” zei zijn vriendin. “Hij doet altijd iets leuks voor mijn verjaardag”. Slim, doordat hij het op haar verjaardag geregeld heeft lijkt de fotoshoot een cadeau in plaats van een afleiding. “Proficiat! Wat leuk!”

We beginnen aan de shoot en ontdekken dat de locatie niet beter had kunnen zijn; een prachtig oud industrieel complex, vol enorme torens, staal, roest, beton en trappen en doorgangen. Ingericht voor bezoekers, met plaats voor een klein festivalletje, markten en enkele horecaondernemers. Volgens de kaart is er zelfs een speeltuin en een duikcentrum.

Doordat we continu samen zijn, is het wat lastig om details door te spreken over het aanzoek, over een plek of signaal bijvoorbeeld. Maar dankzij wat gefluister en een nieuwsgierige vriendin die op zoek ging naar leuke plekjes, komt het allemaal goed. We komen een geweldige betonnen muur tegen, met vier grote ventilatoren in verschillende kleuren. Een plek die wel een “aparte” foto verdient.

Ik poseer het koppel met de ruggen richting elkaar, om een artistieke foto te maken. Op deze manier hoop ik hem voldoende tijd te geven om eens diep adem te halen en de ring uit zijn broekzak te futselen. Zijn vriendin begreep niet veel van de pose, maar werkte (gelukkig) welwillend mee. In mijn gedachten duurde het langer dan verwacht, hij ging zelfs eerst keurig in de houding staan die ik gevraagd had! Ik probeerde wat te seinen met gebaren maar het was niet nodig, zijn hand ging opeens naar zijn broekzak en in een vloeiende beweging draaide hij zich om, ging hij op een knie zitten en wachtte af.

“Wil je je nu eens omdraaien” vroeg ik, alsof ik een instructie gaf voor een pose.

Ze zei ja, natuurlijk. Volmondig en verbaasd ook. Het was een geweldig moment en hopelijk precies zoals hij het in zijn gedachten had, ware het eigenlijk een dag eerder.

P.S: Enkele weken later hebben we samen tijdens een ontwerp- en bestelsessie de foto’s bekeken en heb ik nog eens gevraagd of er nog andere fotografen waren die hem teruggebeld hadden. Niemand. Ik was de dertiende (!) fotograaf die hij probeerde en de eerste die terugbelde. Daarna vroegen ze of ik volgend jaar een dag vrij had; ze gaan trouwen en zoeken nog een fotograaf. Toen kon ik ook volmondig ja zeggen!